محیط دانشکده آدمو از خودش دور میکنه: این اعصابمو خورد میکنه!
شاید اینم یه بهونه باشه. اون حالتی رو دارم که دست و دلم برای انجامش نمیره انگار این بیهودگی رو دوست دارم و با این کارای روزمره کنار اومدم اما هنوزم یه صدای درونم میگه که میشه این جبر رخوت انگیزو کنار زد وقتی حتی همه ی این عمرو میشه انکار کرد. حالا سعی میکنم اینو ببینم که اینروزا بیشتر میبخشم، بیشتر درک میکنم و ساده تصمیم میگیرم.
میگه موقع خواب رنج ها و دردهای روزمره مونو میبینیم.
بگو ببینم تو منو تو خواب میبینی یا نه؟
من پر رنجم پر دردم ولی زود خوابم میبره. دیروز با یه دکتر مجبوری هم کلام شدم همش از پول حرف میزد که فلان دکتر ماهی یک میلیارد درمیاره اون یکی ویلا تو موناکو داره و ... همینجور داشت ادامه میداد دیگه به حرفاش گوش نکردم و به این فکر کردم که چقدر هیچی نیست چقدر الکیه. چشمم رفت سمت یاد یه خونه دو طبقه و چراغ زرد روشن اتاق کوچیک بالایی. پس اینا چطور زندگی میکنن دکتر؟ ... از فکر بیرون اومدم دکتر هنوز داشت تعریف میکرد ادامه ی حرفاش رسیده بود به: ماشین.
خیالم راحت شد از اینکه سوالم برای همیشه تو ذهنم مسکوت میمونه. دغدغه هامون خجالت آور شدن ، من جوون معلمی رو دیدم که میرفت تو دل آرزوهای کوچیکش، چادری رو علم میکرد و ملاقات با دختر پسرایی که بدون اون هیچ شانسی برای خوندن و نوشتن نداشتن. دلم میخواد بدونم اون دنیا رو چطور میبینه دکتر! چطور دنیا رو به این قشنگی دیده وقتی اون وقت روز کافه ها، خیابونا و دانشگاه ها جای سوزن انداختن نیست. کم کم داریم به سر بلوار سجاد نزدیک میشیم این خوشحالم میکنه بزودی دکتر مسیرش جدا میشه: هنوز داره حرف میزنه به اینجا رسیده که امشب ماشینشو نیاورده و هوا امشب خیلی خوبه من این حرفش رو هم تایید میکنم. رسیدیم، از همکلامی با دکتر ابراز خوشحالی میکنم و امیدواریمو برای دیدار دوبارَش ابراز میکنم و لبخند گویان دست میدیم و خداحافظ. دستمو از جیب کاپشنم بیرون میارم و موبایلمو میگرم دستم به عکسی که امشب تو مسیر گرفتم نگاه میکنم: دسته گُلی که بر لبه ی سطل زباله رها شده است ...
[بهترین عکس محیط زیست سال 2019]
- بعضی موقع ها یه حس شرمندگی ای از دورن مثه خوره به جونم میفته کاری نمیتونم بکنم فقط زمان میتونه خلاصم کنه دوست دارم زودتر بگذره. سخته هر روز تلاش کنی حالت خوب باشه من هر روز این کارو میکنم: حالم خوبه ولی بعضی موقع ها دیگه کم میارم، خسته میشم و شونه هام خم میشن و برام مهم نیست کی ام کجام یا کجا بودم. دوست داشتم این خودم باشم که زندگی رو بفهمه، درکش کنه ولی الان مجبورم صبر کنم واقعا شرمنده ام از خودم برای اینکه کاری از دستم برنمیاد انگار که توی یه قفس باشی.
محمود دولت آبادی توی یه جا از کتاب «عقیل عقیل» اینجور شرح میده که وقتی عقیل پولی برای کرایه نداشت مرغ و خروس هاشو به شوفر پیشنهاد میده اما شوفر قبول نمیکنه و میگه برو خدا به همرات، مهمان من. عقیل با خودش میگه "نه هنوز همه ی دنیا خراب نشده امیدی هست" منم با یه کوله پشتی، یه پلی لیست و یه هندزفری، با یه دوربین و کتابایی که امسال بهترین هم اتاقیام شدن امیدی رو برای خودم دست و پا کردم اینا آخرین چیزایی هستن که با چنگ و دندون نگه شون داشتم.
12 آبان 98: یه حالت خاصی رو داره بخش اطفال و دیدن آدمایی که از همون اول فهمیدن دنیا قرار نیست اونا رو خیلیم دوست داشته باشه!
اجازه بده پاییز بی دریغ در تو نفوذ کند:
نفوذ تا زمستانِ سخن هایت،
تا دردهایی بزرگ ...
میدونی چیه اتفاقات بد همیشه میفتن و دوام میاریم. مهمه که نذارم یه روزی غمگین بشم بخاطر ندیدن اتفاقات خوبِ اطرافم هر چقدرم که میخواد کوچیک باشن. بذار زندگی همیشه سرخوش و بیهوده بمونه که شاید ما فقط یه روایتگر باشیم برای یه غروب از پشت پنجره ای تا ابد بسته.
