کریم کمتر می خندد اما من فکر میکنم سعیش را می کند که به حرفها و شوخیِ بچه های دیگر گروه واکنش نشان دهد. اسم بقیه ی بچه های گروه را نتوانستم از حرفهایشان بفهمم اما آن یکی که از بقیه قد کوتاه تری دارد و موهایش را دم اسبی بسته است بیشتر شوخی میکند و تکه کلام کمدیکش هم استفاده ی بی جا از «عیب نیست» است. یکیشان که بنظرم خیلی راحت است آن یکی را که غیبش زده سرزنش می کند و کریم به حالت شنیده و نشنیده ای همچنان کارش را پی میگیرد. در نگاه کریم میلی به سکوت هست که قادر است فضا را تا کیلومترها آنطرف تر مه آلود کند. نوعی از شکنندگی را در خود دارد که احساس میکنم هنوز اسمی بر آن گذاشته نشده است. باید فکر کرد به این بازیِ گرمِ استعمارِ، این بردگی مدرن، این پاک کردن آرام آرام بخش های وجودیمان که گمان زنده بودن را برایمان تازه نگه می داشتند، این بازی باید آنقدر آرام باشد که متوجه فراموش کردن خودمان نباشیم.
شاید کریم معنای این شب باشد، معنای این بی رمق شدن دنیا.
با صدای خنده ی بچه ها از فکر بیرون می آیم: پسری که موهایش را دم اسبی بسته بود بعد از گذاشتن میز تلویزیون در ماشین باربری نفس زنان میگوید «در این چوبها سنگ کار گذاشته اند». این را به کریم می گوید. کریم چیزی نمی گوید. ادامه می دهد و به کریم میگوید که شرط میبندد که اگر این چوبها را بشکند میبینند که از سنگ است. با حالت سوالی میگوید «سر یک میلیارد و دویست و هشتاد میلیون شرط؟» کریم جواب میدهد که هشتاد میلیون آخرش را ندارد و میخواهد آن را کم کند. پسر دم اسبی می گوید «عیب نیست؟» و همه می زنند زیر خنده. ابرها کنار می روند و در حالی که ماه پر نورتر از همیشه شده است خاکستر چهارشنبه مشغول نشستن بر روی لبخندهای کریم می شود.
