سلام الیوت. راستش حتی از این ابراز امیدواری برای حال خوبت هم مطمئن نیستم خب میدانی همین ها من و تو را بهم نزدیک کرده است همان دردهای عمیق، همان بیزاری همیشگی بنظرم ما باهاش مشکلی نداریم اکه حتی برایمان خوب باشد. الیوت این روزها دلم یک قدم زدن طولانی با خودم میخواهد. از توجیه کردن و توضیح دادن به هر کسی خسته شده ام از آن بهانه های مسخره که همه ما همیشه چندتایی برای خوب نبودن با خود داریم. الیوت تازگیها چیزهای احمقانه ای مرا به دلتنگی فرو میبرند نمیدانم چطور برایت در نوشتن توضیحش بدهم انگار تجربه های یک درخت کهن سال در من جامانده باشد. چند وقت پیش رفتم به دبیرستانم سر زدم چقدر دلم خواست برمیگشتم به حسهای آن موقع با داشته های الان، برای تو اینطور نیست؟ الیوت یادت هست این اواخر قبل رفتنت چقدر پر بودیم از دوگانگی: حتی یک ذره هم درباره اش پیشرفت نکرده ام هنوز وقتی به سراغم می آیند تعلیقی را در من زنده میکنند شبیه اینکه با تبری آن درخت کهن سال دو نیم شود. ولی می دانی الیوت، دیدن این اجتماع شهری امیدوارم میکند. اجتماعی که دائم در حال انتخاب کردن بین درست و غلط است و من احساس میکنم همیشه پرمنفعت ترینش را انتخاب کرده است. الیوتِ خونم پایین آمده بود تصمیم گرفتم برایت بنویسم فکر میکنم در همه ی آدمها مقداری الیوت وجود دارد که زیر خروارها توهم اشرف مخلوقاتی و لودگی مهجور مانده است.
امیدوارم الیوت، امیدوار. اینجا نزدیک تحویل سال جدید است برایم سال خوبی بود الیوت، خودم را بیشتر شناختم و لحظات بیشتری خودم را دوست داشتم. بگذریم برایم حتما بنویس بیشتر از آنچه فکر کنی خوشحال میشوم!
