یادمه

خب دارم کم کم به آخر دانشگاه نزدیک میشم یادمه ترم اول دانشگاه این وبلاگ رو درست کردم اون زمان آدمی بودم که خیلی با خودش حال نمیکرد؛ از خودش خوشش نمیومد و سعی میکرد با شما و با هر آدمی که دور و ورش بود ارتباط بگیره حتی سعی کرد اون چیزی بشه که شما دوست دارین ولی هر روز تنهاتر شد. همیشه یه هدفون گوشش بود تا مرزی که استاد وارد کلاس میشد. هنوزم همه منو بچه های کلاس منو با هدفونی که بی وقفه توو گوشمه میشناسن. یادمه، یادمه، یادمه... موزیک سهم زیادی از زندگی من شد؛ راهی برای تحمل کردن، کنار اومدن، فرار کردن ... ولی تا کی میشه فرار کرد؟ مگه تا کی میشه جنگید؟ اگه قرار باشه هر لحظه، هر ثانیه خودتو تحمل کنی ... همه ما یه روز خسته میشیم. معدل خیلی پایین سه ترم اولم این تلاشو نشون میده.یادمه، یادمه ... خسته شدم و سرگردون و چقدر من این شهرو پیاده متر کردم. فکر میکنم همه ما همچین لحظه هایی رو داشتیم و این فقط من نیستم. یکشنبه امتحان فاینال بود من و خانم الف که معدلش از همه بالاتره تصمیم گرفتیم با هم ایستگاه ویژه و اورژانس رو بریم داخل اتاق. آخ آخ واقعا دیدن فرو ریختن اینجور آدما با همه ی کثافت درونشون خیلی چیزها رو به من ثابت میکنه. خانم الف فقط تونستن چند سوال و پروسیجر رو نصفه نیمه انجام بدن و بجاش من همه رو جواب دادم. آخی خانم الف بالاخره جواب بازی دادن آقای پ رو دادی؛ اونم جلو چشم من که شاهد همه منم، منم کردنای پوچت بود؛ از نزدیکترین دوستان هم دانشگاهیت ... شاید با خودتون بگین خیلیم اتفاق بزرگی نیفتاده، درسته حق دارین ولی این شکل آدما براشون این چیزا خیلی مهمه، اینکه چطوری بنظر بیان؛ مهم نیست هر شب با گریه و غصه میخوابن، فقط این مهمه: چطور بنظر میام! 

یکشنبه که آزمون فاینالمو دادم یه لحظه ای پیش اومد که من تنها پشت در پراتیک بودم و خیلی از بچه ها داخل بودن. یاد همین آدما وقتی ترم یک بودیم افتادم. دیدم آموزش عااالی کشور از خیلیاشون یه عده آدم پاچه خوار و رانت خوار ساخته. من اما خودمو قبول کردم با همه ویژگیهای خوب یا بدم. با این آدمی که میبینین راحتترم میدونم باب میل خیلیاتون نیست و منم دیگه حتی یه ذره با این مشکلی ندارم.

پست بعد رو درباره آینده مینویسم.