نقطه های پر امید

انتظار دارم اشتباهم، بخشیده شود. از طرف چه کسی؟ دقیق نمیدانم. حتی سخت میتوانم خودم، خودم را ببخشم. چند وقت پیش بحث پیش آمد که من را به این فکر انداخت که چقدر شده که با خدا حرفی نداشته ام، بیشتر با خودم حرف زده ام ... شاید باید فرصتش پیش بیاید و من میخواهم نادیده گرفته شوم نه برای یک بار، بلکه برای بیست سال و اندی. کمی از برنامه هایم جا مانده ام، دوبار کرختی را حس میکنم چرخه ای که همواره ادامه داشته و دوباره همه چیز باز هم به نقطه آغاز می رسد همان نقطه های پر امید، این اجبار به جنگیدن در طرف بازنده خسته ام می کند!