شهر من

دو روزی می شود که بالاخره شهر من اولین باران پاییزش را به خود می بیند. شهر من؟! ... دیروز ظهر هوا ابری بود با این حال باران نمی بارید صبح باران شدیدی باریده بود و بنظرم می آمد خیابانها با این شرایط دیدن دارند در آن لحظه چه چیزی می توانست باعث شود از خودم دریغ کنم؟ شاید مشغله برنامه های روزانه و هزار چیز دیگر ... اما من فکر بهتری دارم فلش کارت ها را برمیدارم، گوشیم را با خود نمیبرم، هودی ای که تازه خریده ام را میپوشم و آماده میشوم. در نزدیکی من ابرها روشن ترند اما در امتداد خیابان، ابرها تیره هستند انگار در فشرده ترین حالت ممکن قرار دارند. رعد و برق میزند و به وضوح می شود آنها را دید باران نم نم دوباره آغاز می شود در آدمها جنب و جوشی در جریان است هر کس می خواهد زودتر به لانه اش برسد. این فضا را واقعا دوست دارم نمیدانم چرا مرا به دوران مدرسه رفتنم برمیگرداند، دلم برای مدرسه تنگ شده و باور نمیکردم یک روز این حس را داشته باشم. 

ماشین ها چراغهایشان را روشن کرده اند، انعکاس همه اینها را دوست دارم در عکاسی سخت می شود این حس ها را منتقل کرد. در انتهای راه تقریبا لباسهایم خیس شده اند. زیر سایه بان سوپرمارکتی می ایستم باران واقعا شدید شده مغازه دارِ حدودا چهل ساله بیرون می آید و به من می گوید از این هوا لذت ببرم و خیس شدن زیر باران اشکالی ندارد ... طوری این را گفت انگار که وقتی در سن من بوده خیس شدن زیر باران را از خود دریغ کرده بود. من فقط به او لبخندی میزنم و کمی بعد مسیر برگشت را طی می کنم و به "شهر من" فکر میکنم به اینکه می توانست خیلی چیزها خوب باشد.