نفسی تازه

سه روز در هفته هوا که تاریک میشه میرم میدوم. دیشب حدود سه کیلومتری رو دوییدم با اینکه نسبت به روزای اول بهتر شدم اما هنوزم برام راحت نیست بعضی وقتا مجبور میشم وایسم و نفسی بکشم. خیلی وقت بود دلم میخواست اینکارو بکنم: دوییدن

و بالاخره انجامش دادم، چرا از خودم دریغ میکردم؟ نمیدونم، خیلی نمیتونم توضیح بدم و وقتی اولین بار رفتم و شروع کردم به دوییدن برای خودمم هیچ بهانه ای نداشتم، هیچ دلیلی نداشتم!

درسای دانشگاه خیلی شلوغ شده هر استادی یه ساز میزنه و خیلی هامون دیگه تقریبا گیج شدیم. مجازی بودن دانشگاه باعث شده تلگرامم خیلی شلوغ بشه و من چقدر از این بیزار بودم واقعا منتظر تموم شدن این ترمم که دیگه واحدای دانشگاه تموم شه. از دانشگاهمون خیلی خوشم نمیاد تو این مدت بهم حس دانشجو بودنو نداد بچه های خوب کم نداریم از اونا که بخوان درگیر کار بشن ولی اینجا خیلی وقتا تهش بن بسته. اکیپ پنج نفره ما هنوزم امیدواره حداقل اینطوری به هم وانمود میکنیم گرچه سه تا دختر گروهمون بعضی وقتا شروع میکنن غر زدن و میدونی بنظرم چیزای که میکن سیاه نمایی نیست، واقعیته ... آره اینجا واقعیت سیاهه. من پا گذاشتن روی همه چیزو بخاطر منفعت میبینم حتی تو همین بچه های گروه خودمون، برای همین دلخوش به دوستی هاشون نیستم. به پنج سال آینده فکر میکنم وقتی اینجا حتی نمیشه تصویر روشنی از فردا داشت. کاش خیلی چیزا خوب پیش بره احساس میکنم تحمل کردن هر روز داره سخت تر میشه.