ساکت میشوم!

خیلی وقت است احساس میکنم که دیگر هیچ چیز نمیتواند مرا غمگین کند، خیلی وقت است که زنده ام، احساس میکنم خمارم، خمارِ چیزی که حتی نمیدانم چیست میدانی چند وقت شده است گریه نکردم؟ آنقدر که فکر میکنم اگر عزیزانم را هم از دست بدهم نمیتوانم گریه کنم شاید این امکان برای همیشه از من سلب شده. تازگی ها حتی اگر کسی به اشتباه درباره ام فکرش را می گوید ساکت می شوم جواب نمیدهم، قانعش نمیکنم و جریان را برایش باز نمیکنم میگذارم ذهنیتش درباره ام بد شود. فکر میکنم رفتارهایم برای اطرافیانم عجیب است مثلا یک روز کامل با رکابی، شلوارک و جوراب! در خانه میگردم، با کوبیدن به در و دیوار ریتم موزیکها را میگیرم، دلم برای محرم تنگ می شود، در پلیرم بخشی دارم مخصوص زمانی که کتاب میخوانم تا با توجه به فضای کتاب موسیقی متنی را انتخاب کنم لذت کتاب خواندن را چند برابر میکند. گاهی می شود که از فکر لودگی مجازی آن زمان که جوان تر بودم احساس بی هویتی میکنم اما شاید باید اتفاق می افتاد سخت نمیگیرم. این روزها فکری به سرم می زند که تنها دوست نزدیکم را هم از خود دور کنم و میدانم من کماکان باید حالم خوب باشد: کارهایم را انجام میدهم، بخش زیادی از برنامه هایم را جلو میبرم، در خانه ورزش میکنم، کتاب میخوانم، خورشید را از لابه لای برگ درختان می شنوم، باران را بر شیشه های پنجره احساس میکنم، چاوشی را زندگی میکنم و آن سرفه ی کوتاه ... که چه دلگیرانه با زنده ماندن سازگار شده ام.