آن روز فراموش نشدی

11 دی چهارشنبه: اون روز صبحش کارگاه ایمنی مددجو رفتم. دانشکده نسبتا شلوغ بود قرار بود برای روز پرستار جشنی گرفته بشه و منم مثل همیشه قصد نداشتم برم با اینکه یکی از همکلاسیام بخاطر اینکه مجری مراسم بود ازم خواسته بود برم و ازش عکس بگیرم واقعا حوصله ی اینجور جشنای مسخره رو ندارم اون روز این حس حتی بیشتر هم شده بود. بی توجه از هر چیزی که در اطراف می گذشت از دانشکده خارج شدم آهنگ "عقل و خرد" آلبوم جدید چاوشی رو پلی کردم: احساس مبهمی دارم "از خودت ناراضی باش" اما دوست دارم بدونم که من خیلی وقتا همه ی تلاشی که میتونم رو انجام دادم، دوست دارم بدونم که آخرش از خودم میبَرم، آخرش همه ی اونچیزی میشم که میخواستم. شاید از این سالهای کم ناامید باشم اما من آینده رو روشن میبینم. منتظر تاکسی وایسادم بعد از این خودخوری احساس بهتری دارم و کل این مسیر طولانی از مرکز شهر تا خونه رو با "بر سلطان" چاوشی سپری میکنم. وارد خونه میشم و مادرو میبینم حرکات احمق گونه ای انجام میدم که احساس کنه خوشحالم، شاید اون لحظه واقعا خوشحال بودم ... میام توی اتاق یکی دو ساعتی وقتم آزاده تا بعد از ظهری که بشینم یکم درس بخونم. لپ تاپ رو باز میکنم و با نوشته برادم رو به رو میشم چند لحظه گنگم آخه از این عادتا نداشت با داد و هوار مادرو در جریان میذارم واقعا جز غیرمنتظرترین لحظه های زندگی بود. آروم میگیرم و تلگرامو باز میکنم لعنت به این روز امروز چه خبره: استاد ادبیات بهم پیام داده و روز پرستارو تبریک گفته بهم. بهترین استادی که داشتم خیلی خاکی و دلنشین.