مسیر فراموش شده
سه شنبه, ۲۳ مهر
در عمق زمان حرکت میکنم و کم کم میفهمم زندگیم چیزی نبوده جز لغزشای بی شمار از خودم با این حال هنوز خیلی از خودم بدم نمیاد. بذارین یه چیزی بگم براتون: شاید خنده دار باشه ولی من حتی به مسیر قبلی دانشگده مونم وابستگی دارم: خیلی خاطره دارم هنوزم از اونجا میرم دانشکده! رد شدن از اونجا یه چیزایی رو تو عمقِ وجودم دگرگون میکنه انگار که همیشه دم دمای غروب باشه. دوستمم بعضی موقع ها میاد هنوزم سعی میکنم دَکش کنم بره من تنهاییمو دوست دارم یا حداقل نمیخوام اینجوری خراب شه.
تنهایی خیلی خوبه،ادم بیشتر وقت داره که به خودش فکر کنه!