ایستگاه نشنیدن

چند وقت پیش از طرف دانشگاه ایستگاه های سلامتی در سطح شهر برپا شده بود یک روز من هم رفتم: در ایستگاه نزدیک بیمارستان امام خمینی. بنظر مردم محرومی اینجا زندگی میکنند. مشغول شدم به انجام کارای که به ما گفته شده بود فشار و قند و از این دست چیزها. خانم نحیفی از دور با حالتی از روی تردید آمد و روی صندلی نشست من به صورت روتین مشغول شدم که فشارش را بگیرم و در سامانه ثبت کنم فشارش کمی بالا بود به او گفتم فشارتان کمی بالاست باید بیشتر رعایت کنید. او در جواب گفت راستش چند وقت است فقط میتوانیم تخم مرغ بخریم بعضی وقت ها احساس میکنم مسموم شده ام و سوزش سردل دارم. واقعا نمیدانستم چه بگویم: خانم سیب زمینی ای چیزی اینها هم ارزان هستند گفت من هم به شوهرم میگویم اما انگار اصلا نمیشنود یا نمی تواند بشنود بعضی موقع ها از خودم بدم می آید می دانم او هم دست تنگ است.

با خودم گفتم سهم تو از دنیا همین است سهم تو این است که زیر پای ما له شوی. این ملت همیشه دنبال سرنخهایی اشتباه بوده اند آنها مجبورند به تو برچسب بازنده بزنند اینگونه راحت تر است: تو باختی، خب میخواست برنده باشی. ما هیچوقت نمیخواهیم همه چیز را ببینیم ... ولی ... ولی من فقط میتونستم بازنده بشم! 

به خانه برگشتم و به حمام رفتم و زیر دوش آب سرد تصمیم گرفتم در آینده به زندگی بارها و بارها شانس دیگری بدهم. حالا دیگر از تب و تاب غم آن روز در وجودم تنها تتمه ای باقی مانده است من فراموش کرده ام همه ی ما دیر یا زود او را فراموش خواهیم کرد ... بگذریم، اصلا بیاید به چیزای خوب خوب فکر کنیم و هر شب با لبخندی به پهنای صورت به هم بگویم: ما خیلی باحالیم!