بنظر شما امیدی مانده؟

مجید حسینی جامعه‌شناس و استاد دانشگاه تهران حرفهای درستی میزند و چون جایگاه رانتی طبقه‌ای جدا شده را مورد نقد قرار میدهد همه روزه در رسانه‌های وابسته داخلی و خارجی تخریب می‌شود؛ اینکه بحث درباره نقدهای درستش را به زمین جنگ‌های شخصی بکشانند تا عامه‌ای بیسواد و تحت سلطه فکری رسانه، نقدهایش و جنگ اصلی را فراموش و مسئله ما را از کودکان کارِ بیشمار و تعداد بالای تجربه‌ی تجاوز در بین آنها، به یک نفر؛ یعنی فرزند مجید حسینی منحرف کنند. یا مسئله‌ی بزرگ تبعیض‌های جنسیتی در بازارکار را به سمت استادیوم رفتن زنان منحرف میکنند؛ حتما استادیوم رفتن حق زنان است اما در حال حاضر مسئله‌ی اولِ کدام زنان است؟ زنانی که برای زنده ماندن مجبور به تن‌فروشی هستند؟ یا زنان سرپرست‌ خانوار زیادی که زیر چرخهای بازاری ناعادلانه هر روز مجبورند بخشی از جسم و جان خود را فراموش کنند؟ استادیوم مسئله‌ی کدام یک از زنان محروم مانده از همه چیز در سیستان است؟ بنظر من در بیشتر موارد استادیوم مسئله‌ی طبقه‌ایست که از کافه‌گردی در زعفرانیه و نیاوران خسته شده و در نهایت از شریف به غرب اپلای میکند! ... استادیوم رفتن زنان مهم است اما هنوز مسئله‌های اساسی‌تری در جامعه وجود دارد که نباید اجازه داد زیر سروصدای تصنعی رسانه‌ها خاموش شود.

مسیری که دولت باید انتخاب کند واضح است با این حال اکثر مواقع مسیر دیگری را انتخاب کرده! مثلا اینکه برای حمایت از مدارس غیرانتفاعی صندوق حمایت میزند یا مالیات پزشکان را کم می‌کند. بنظر این روزها مافیا از هر چیزی قدرتمند‌تر است آنقدر که حفظ منافعِ گروهی فدای محروم ماندن و له شدن میلیون‌ها نفر می‌شود؛ انگار که دو کشور شده‌ایم با سرنوشتهایی کاملا بی ربط؛ کشوری که عمومی‌ترین حقوق شهروندی را به دیگری میفروشد.

 

بی کلام بشنویم

خواستم شما هم موزیک بی کلام بیشتر گوش بدید برای همین یه کانال تلگرامی ساختم اگر دوست داشتین سر بزنید:

 

آیدی زیر رو در قسمت سرچ تلگرام وارد کنید:

@aeonicm

 

آخرین بهار

احتمالا این دیگه آخرین بهاریه که تا حدود پنجاه سالگی بدون دغدغه شیفت میگذره. همه این سالها گذشت. از همه اون ترسا گذشتم و ترسای جدیدی پیدا کردم، شاید حتی بزرگتر ... توو این فکرم که این منم که دارم سخت میگیریم؛ نیاز داشتم فقط استراحت کنم؛ بخوابم. راستش هنوزم لازم دارم. لازم دارم یه مدت فقط بشینم ببینم چی پیش میاد. باورش برای خودمم سخته که از همه ی اون لحظه های که مرگ خیلی خوش تر از زندگی بنظر میرسید گذشت و من هنوز زنده ام و این نوروز هم بازار نوروزی شهرمو گشتم و دیدم، چهارشنبه سوری از رو آتیش پریدم و قراره به دقیقه و ثانیه ها خیره بشم و تحویل سال جدید رو بازم ببینم. سالی که گذشت فیلم زیادی ندیدم، کتاب زیادی نخوندم. شاید بخاطر اینکه بیشتر به درسای رشته ام توجه کردم. نمیدونم اما از این بابت حسم خوب نیست کاش بیشتر از وقتم استفاده میکردم کمتر توو فضای مجازی میبودم. امسالم بود که به قول معروف ما هم نیمه ی خودمونو پیدا کردیم :) هم صحبت، هم درد و هم مسیر در خیلی از زمینه ها و ما میخوایم که بیشتر و بیشتر همو بشناسیم. سال آینده دوست دارم بیشتر فیلم ببینم، بیشتر کتاب بخونم، بیشتر مستند ببینم، بیشتر و جدی تر باشگاهو برم، بیشتر شهرمو ببینم خیابوناشو، کوچه هاشو، کافه هاشو، کتابفروشیاشو، طبیعتشو ... فعلا منتظرم ببینم کدوم بیمارستان قراره طرحمو بگذرونم بعدش باید برای این جریان ها یه برنامه ای دشته باشم.

سال نوتون مبارک رفیقای گلم :)

 

دریافت

بیدارم که برم

سلام بچه‌ها من هر وقت از شما خواستم برام دعا کنین کارام درست شده :))

اینبارم برام دعا کنین پرونده‌ام فارغ‌التحصیلیم تا قبل عید برسه و بتونم توو سایت ثبت طرحو بزنم؛ آخه خبر دادن اون بیمارستانی که مد نظرمه اعلام نیرو کرده و باید تا قبل عید ثبت طرحو بزنم. خلاصه برام دعا کنین گیرای کارم درست برطرف شن و برسم هر چند خودم یکم ناامیدم که بشه ولی خب تلاشمو میکنم، به دعای شمام نیاز دارم ❤❤

احوالات۳

امروزم خوبم

شروع جنگ

یه جایی دنیا جنگ شروع شد.

حالا فعلا این موزیکو بشنوید ببنیم بعد چی میشه

کاش مردم اوکراین نترسن و دفاع کنن ...

(پی نوشت: دیدین چه جوگیرم؟)

دریافت

آقای عکاس

رفتم عکس سه در چهار بگیرم داستانو برای آقای اونجا تعریف کردم اونم یه داستان مشابه تعریف کرد و آخرش هم گفت باز خوبه روحیه ات خوبه :)) ...

چیکار کنم حاجی برم خودمو دار بزنم D:

نمیدونم شاید برای شما هم عجیب باشه که بدونین آدم پشت این نوشته ها خیلی هم آدم خندون و شوخیه. باور داره، باور داره نباید میدونو خالی کرد حتی اگه بین هزارتا اتفاق غمگین گیر کرده باشه، حتی اگه هر روز صدتا بازخود منفی بگیره، حتی اگه بعضی وقتا به خودش شک کنه که آیا میتونه حقشو از این اجتماع بگیره، حتی اگه آخرش باخت باشه؛ فقط برای اینکه بدونه هر کاری میشد کرد.

نسبیت

یه روز از تو گذشت

هزار سالم شد

 

سه روزه رفتی و سی روزه حالا...

بدشانسی؟

همه مدارکمو از توو ماشین دزدین؛ درست زمانی که برای کارای فارغ‌التحصیلیم لازمشون دارم :) ... بنظر میاد دیرتر از معمول خلاص شم از دانشگاه. اینقدر مارو آوردنو بردن که دیگه برام مهم نیست چی میشه. با وجود همه‌ی اینا یه چیزی، یه دلخوش احمقانه‌ای هست که میگه همه چی برای من بهتر رقم میخوره!

سریال خاتون

یه سریال سردرگم با نویسندگی بینهایت بد؛ سوراخای فیلمنامه یه جاهایی واقعا خنده داره. بازیگری خاتون به عنوان کسی که مثلا قهرمان سریال باشه خیلی بده؛ حتی دیالوگ گفتن هم بلد نیست. مشکل اصلی سریال بازی نگار جوهریان و اشکان خطیبیه که بنظرم خیلی بده (اشکان خطیبی واقعا حال بهم زنه) و قبل از اینا فیلمنامه که هیچ داستان مشخصی نداره. شاید باورتون نشه ولی دو قسمت اول فصل دوم خاتون (مثلا قهرمان داستان) لنگ این بود که چی بپوشه! ... حالا ایناش به کنار بگیم عب نداره ولی دیگه چطور میشه این همه آدم که همشونم تحت تعقیب هستن گله ای توی تهران اون زمان میگردن؟ حالا تیپ خاتون (نگار جواهریان) خیلی جالبه با لباس قرمز یه کیف میندازه رو دستش وسط شهر راست راست میره میاد. رضا فخار هم که خیر سرش سر دسته ی گروه رابین هودیاست و عکسشو همه جا پخش کردن (حالا این به کنار اونم سوار ماشین تووی شهر و جاهایی که خیلی راحت امکان دست گیریش هست میره میاد) ور نمیداره یکم قیافه اشو عوض کنه. بابا لعنتی لااقل بنویس اون ریش بی صحابو میزنه بعد از پخش شدن عکسش.

با این همه نکته های مثبتی هم داره سریال مثلا فیلمبرداری، موسیقی هم که کیهان کلهر ساخته خیلی کمه یعنی فکر کنم کلا سه چهارتا موزیکه، بازی مهران مدیری و از همه بهتر بابک حمیدیان. این بازی بابک حمیدیان رو اینجا ببینید کیف کنید منکه فقط به عشق بازیش ادامه خاتون رو دارم نگاه میکنم.