کامنت

دوستان قدیمی وبلاگ نویس اگه هنوزم هستین کامنت بذارین ببینم در چه حالین، چیکارا مبکنین :)

نور

از کجا میشه شروع کرد

اینکه میخای بنویسی اما دست و دلت نمیره که بنویسی. چطوری میشه؟! 

شروع کتاب "جوان خام" داستایوفسکی یه جمله داره که میتونه دلیلی بر این حس دوگانه باشه اینکه:

چگونه آدم بدون هیچ شرمی درباره خودش بنویسد. ...

اتفاقای زیادی افتاده این مدت آزمون استخدامی قبول نشدم و کم کم با حس شکستن پاهام دارم برای آزمون بعدی میخونم. با اینحال جز افراد نمونه مرکزمون شدم. خواهرم از ایران رفت و من اون دختری که سالها با خیال روشنش قدم میزدم و دستاشو میگرفتم دیدم و همیشه مطمئن بودم که کسی هم پیدا میشه برای پر کردن تنهایی. من دوست داشتنش رو میبینم ولی هنوز نتونستم باور کنم چطور میشه منو تا اون اندازه دوست داشت؛ آدمِ دیدن، حرف نزدن، گریزان از جمع ... آدمِ ناصمیمی، بدون هیچ دوستی. چطور میشه توی این عصر کسی رو پیدا کرد که خالصانه همه احساسش رو به تو تقدیم کنه؟ روحت رو چطور میشه توی این عصر نگه داشت. مگه خوشبختی غیر از اینه که دنیا تو رو با همچین کسی رو به رو کنه .

آماده ی یه تنهایی طولانی و عمیق شده بودم؛ منی که خودمو نادوست داشتنی ترین موجود جهان میبینم و بهش افتخار میکنم !

خالا یکی با جفت پا پریده وسط این تنهایی و من باورم نمیشه ...

راستی حرف زدن با چـاه میتونه غمگین تر باشه یا حرف زدن با گونی ضایعات پلاستیکی که هر روز از آشغال دونی ها جمع میکنی؟ در حالی که فقظ 19 سالته اما خمیدگی مهره های کمرت 80 سالشونه؟!

 

ای صبا نَکهَتی از خاکِ رَهِ یار بیار
بِبَر اندوهِ دل و مژدهٔ دلدار بیار
نکته‌ای روح فَزا از دهنِ دوست بگوی
نامه‌ای خوش خبر از عالَمِ اسرار بیار

بی حرف ...

حرف که زیاده

اینجا هم که گوشه ی قشنگ منه

پس باید اینجا بیشتر بیام 

و بنویسم

اما نمیدونم از کجا ...

بایذ از یه جایی شروع کنم

مهر

- واقعا دلم سفر میخاد ولی طبق معمول بیست و اندی سال قبل امتحان دارم ولی اگه استخدام بشم دیگه بعدش فقط فسق و فجور  :دی  ... پس تا اینجا سفر و یه گیتار تو برنامه ام باشه، میدونم خنده داره ولی باشگاهم توو برنامه ام هست خخخ

- این ماه به ما گفتن بخاطر هزینه های پیاده روی مردمی ار بعیـن اضافه کار به ما نمیدن :)

- آزمون استخدامی 28 مهر برگزار میشه حدودا 5 هفته دیگه فکر میکنم من تلاشمو کردم. فکر کنم دیگه بیشتر از نمیکشیدم تا آخر هفته تقریبا استاپ زدم بعد دوباره شروع و یه جمع بندی کلی. 

- دلم میخاد یه پام گیلان باشه، یه پام تهران یه پامم شهر خودم. شد سه تا پا؟! اونش دیگه به خودم مربوطه:دی

- 

گوشه پنهان

روزهای پر تب و تاب زیادی از عشق و علاقه ما در دوری گذشت

کلماتی که رد و بدل میشد رنگ باختن و بی روح شدن 

و این برای من طبیعی و قابل انتظار بود.

از اون تب تند رسیدیم به شبیه یه باتری شدن که درصد شارژش در طول هفته و ماه دائم کم میشه

و یه تماس تلفنی با هزارتا ده دیقه دیگه و سرکارم و صبا نمیتونم و ... دوباره سبز میشد

و باور اینکه یک نفر هست که حس میکنی دوسش داری و دوست داره

درست یا غلط ما قدم تو راهی گذاشتیم که شکستهای زیادی توش تجربه شده

و حتی شاید آدمهای زیادی توش ضربه خوردن، گول خوردن و دلای زیادی توش شکسته شده

. رابطه ما سالهاست روی نقطه ی شروعه؛ شروع چیزی که حتی نمیدونیم درسته یا غلط فقط حس میکنیم درسته. هر دوی ما تحمل کردیم و فکر میکنم هنوزم میتونیم تحمل کنیم چون بنظرمون ارزششو داره حتی اگه غلط فکر کرده باشیم.

چه امسال چه پنج سال دیگه ... ولی یه کار درست همیشه درست باقی میمونه

پنجره

اعصابم خورده ...

نپرس ازم حالمو

حالت تهوع میگیرم

هیچگاه نمیشود ورزشکاری در حادثه ای فجیع حس بویایش را از دست بدهد.

مثل روز روشن است که ورزشکار باید پایش را از دست بدهد

فیلسوف عقلش

نقاش چشمش

آهنگساز گوشش

آشپز زبانش

من؟ ...

کارام عقب مونده، 

امروزم باشگاه نرفتم

از اونورم همکارم بخاطر مرگ پدر بزرگش با گریه اومده میگه پنجشنبه صب بجاش برم شیفت. دلم میخاست بگم نه. ولی نمیشد. کاش زندگیم از این مرحله ی بلاتکلیفی بیرون بیاد. گفتن هفته بعد دفترچه استخدامی میاد. کاش مهر یا اواخر شهریور باشه. برام دعا کنین قبول بشم :)

زخم مادر زاد

توو بچگی صدای هواپیما که میومد

فکر میکردم جنگ شده

از اولین لحظه ی شنیدن صدا زیر لب صلوات میفرستادم

تا وقتی که خظر رفع میشد

***

بعضی وقتا دلم اون سیلی ترانه علیدوستی رو توو فیلم بد "برادران لیلا" میخاد

مادرم خیلی پسراشو دوست داره. هر گندی میزنن ماله میکشه 

این منو از مادرم دور میکنه. دیگه نمیفهممش. دغدغه هاشو متوجه نمیشم.

توقعی هم ازش ندارم

شاید دیگه اونقدام دلتنگ خیلی چیزا نباشم و نشم.

ولی الان خواهرامو بشتر میفهمم اینکه زندگی برای اونا دو برابر سخت تره

بیشتر از هر چیزی مستقل شدن رو میخام، جدا زندگی کردن، رفتن ...

میشه برام دعا کنین استخدامی که داره میاد قبول بشم

آخرین گلوله

دلم میخاد یه چیزی بنویسماا 

بیخیال

فعلا که شب و روز با دو تا آهنگ آخر چاوشی سر میشه ...

من بدجور قفلم 

رنجش

بین ما 

سنگ ترین دیواره 

 

اما عاقبت 

فرو میریزه 

Face

- امروز بعد اینکه یکم از علایقم گفتم یکی از همکارا بهم گفت مشکل شخصیتی داری :|

خب من با بچه ها نمیتونم ارتباط برقرار کنم و حوصله اشونو ندارم، از ادبیات و موسیقی خوشم میاد و انقدر سالها تنها بودم که دلتنگی خاصی رو تجربه نکردم بیشتر دلتنگ جغراقیا شدم. مثلا کوچه ی خونه قبلیمون، دبیرستانم، شهرم. تا الان شرایط آنچنانی نبوده که من بخوام ببینم دلتنگ میشم یا نه؛ ولی خودم فکر میکنم این شناخت از خودم درسته. چه فرقی میکنه تا وقتی که آدم بدحنسی نباشیم و بهم آسیب نمیزنیم یا زخم زبون نمیزنیم. دیگه چه فرقی داره که من تنهایی رو دوست دارم و تو در جمع بودنو؟

- تنهایی فقط معنیش این نیست که فیزیکی تک و تنها باشیم. میشه دو نفره تنها بود. تنهایی شبیه لحظه ایه که تو یه مهمونی شلوغ و پر سر و صدا وقتی که ساعتها مجبوری خندیدی در دستشویی رو باز میکنه و ناگهان همه ی اون صداها و قهقه ها قطع میشن و ... (ویدیو این موقعیت رو احتمالا دیدین)

- همه بعد ارضا شدن مثه خرس میخوابن من مثه خرس میخورم!

- معمولا فکر بدی درباره ام میکنن دلم نمیاد از خودم ذفاع کنم. هیچوقت هیچ تلاشی برا تطهیر خودم نکردم. اگه از نظرت بدم؛ خب یعنی بدم من چه تلاشی میتونم بکنم. بنظرم هر تلاشی چندش آوره.

Only in a world this shitty could you even try to say these were innocent people and keep a straight face. We see a deadly sin on every street corner, in every home, and we tolerate it. We tolerate it because it's common, it's trivial. We tolerate it morning, noon, and night. Well, not anymore.