نوشتم: خون بها

زبونم یه کوچه‌ی بی خونه
با درختای همه سوخته
گوش‌هایی که طعم خونه
چشمایی که قاب غروبه

تو سرت یه چلچراغه
کنار شبای تارم
چشماتم که آسمونه
بالای باغ خیالم

ریه هام هر نفس پر دوده
میله‌هاش همه فرسوده
این نفسها نشونم میده
امروزم خونبهای دیروزه

عادت

آنفدر که به کلمات عادت کرده ام که وقتی حرف میزنم احساس میکنم مینویسم!

اول

اولین مرگ بیمار رو دیدم

و خبر دادن به پسرش

جوان خام

امروز رفتم شهر کتاب

اینا رو دیدم

گفتم برات بخرم

خریدم

اما حالا باید برا خودم نگهش دارم

 

همین الان!

چقدر تحمل دوری سخته

این مدت احساس پیری میکنم؛ پیرتر شدم ...

آهای بینی سربالا

از این درشکه بیا پایین

به من بچسب همین الان

مرا ببوس همین حالا

که زندگی دو سه نخ کام است

و عمر سرفه ی کوتاهی

شعر

قسم به چشمای پر از ترانه‌ت
به گفتنِ: تنها نمی‌ذارمت...
به لحظه‌های خوبِ دوس داشتنت
که من هنوزم تو رو دوس دارمت

 

ریه های پیر

به دستانش که جغرافیای اقیانوسی ست،

به پاهایش که در قعر دریاها لنگر انداخته است،

به چشمهایش که کویری ترک خورده است،

به قلبش که پرنده ای مغموم در آن همواره میخواند

به غریب ترین غریبهای در سَرش

 

که او گلوله خورده ی پاییز است

که این هواست که او را نفس میکشد،

و خط به خط دفتر است که او را مینویسد

که او درخت است

درختی اسیر سبز شدن

و این بهار است که منتظر شکوفه های اوست

 

یاد باد آن روزها عزیزم، یاد باد :)

 

 

بارون میاد

من ارگ بم و‌ خشت به خشتم متلاشی

تو نقش جهان هر وجبت ترمه و کاشی

ماه پیشونی

اگر اینترنتتون یاری داد بشنوید:

 

دریافت

ناتنت

I'm alive