کتابخانه

امروز یه تجربه جدید شد: رفتن به کتابخانه مرکزی دانشگاه یه روز کامل

کنکوریای زیادی اونجا بودن و مشغول درس و تست و این چیزا با دیدنشون دلم خواست برگردم زمان دبیرستانم احساس کردم جوان نیستم، چرا؟ تقریبا هیچوقت سعی نکردم با کسی صمیمی بشم و اگرم سعی داشتم تقریبا همیشه شکست خورده. یکی از دلیلاش اینه که واقعا کم حرفم سینا بهم میگه از دور برای آدما کسل کننده بنظر میرسی درحالی که اینطوری نیست میگم: میدونی چیه سینا بعضی موقع ها احساس میکنم همش یه نمایشْ از خوده من از نمایش خوشم نمیاد و ترجیح میدم ساکت باشم. سینا میگه اشتباه میکنم سینا کسیه که تقریبا با همه چی کنار میاد. کاش حس های آدما خودشون حرف می شدند کاش این شهرو تو با چشمای من میدیدی. تصمیم گرفتم یه بار دیگه و برای آخرین بار هم تلاشمو بکنم که تصویری بهتر از خودم نشان بدهم و همزمان تصویری بهتر از آدمها ببینم. توکل بر خدا. کاش کتابخانه اینقدر از ما دور نبود. کتابخانه مرکزی کنار خوابگاه بچه های دانشگاه و داخل بیمارستان طالقانی هستش بیمارستاتی که هنوز شبیه جنگ زده هاست فضاش خیلی بد بود. اینم فضای مرده ی شبیه به زندان خوابگاه های دانشگاه:

+ کاش یه هف تیری داشتیام یه گوله دیامه ناو پای یه چن گله ای کنکوریله ایقره هاتن و چیان شیتمان کِردن. کاش هر یه بیو نیشتیان و گرد یکترگیج مشورت کردیان چمانی کتاوخانه میزه گرده! البنه بنا به صلاح دید خوم پیاز داغی اضافه کردم.