نمیدونم از کجا شروع کنم ...
از دوری، از دلتنگی، از بزرگ شدن، از گریه و بغض هام یا که از امیدهام و سرزدگی های گاه و بیگاه
من یه بچه ام . یه بچه ام وسط یه شهر بزرگ. حالم یه چیزی بین خوب و بده. معلوم نیست چیطورم؛ گاهی پر سرزندگی مثل دیدن سگی که جلوی یه موتوری نشسته بود و میخندید و من با صاحبش چن دیقه ای حرف زدم، گاهی هم سیاه سیاه مثل بعضی زمانهای که بیمارستانم. میدونم درست میشه همه چی ولی میدونی یه حس غریبیه وقتی توی خیابان راه میرم و به قیافه ی آدما نگا میکنم اولین فکری که میاد توی ذهنم اینه که این الان برمیگرده خونه اشون. مفهوم خونه برام خیلی پر رنگ شده؛ اینکه کسی منتظرت باشه ... کسی منو دوست نداره و منم کسی رو دوست ندارم. بعضی وقتها آدم خوبی بودن ساده لوحی بنظر میاد؛ این ساده لوحی آزارم میده گاهی وقتا بقیه رو هم.
حدودا داره میشه دو ماه که اومدم تهران و مهمترین احساسم پیگیری مفهوم Home بوده. از اینا که بگذریم برای ارشد شروع کردم به خوندن و خوشبختانه طبق برنامه پیش رفتم و یه روزهایی هم جلوتر رفتم. امیدواریم اینه که ارشد دانشگاه های تهران قبول بشم. تلاشم رو میکنم. باشگاهم نرفتم چونکه این ماه خیلی حقوق کمتر بهم دادن امیدوارم ماه بعد بهتر بگیرم که بتونم باشگاه هم برم؛ برنامه ورزشی رو هم گرفتم. اینم بگم که ممکنه خواهرم بیاد تهران، اگه بیاد بهتر میشه یکم از تنهایی در میام و میتونیم خونه بگیریم.
