آدمهایی را می بینم در حال مرگ
سمت راست، حلق آویز، سن: نه سال
سمت چپ، دست و پا بسته به زنجیر آرزو
سمت راستیِ آن روزم مُرد، سمت چپیِ آن روزم اما .. هنوز در انتظار است
امروز اما روز دیگریست با جهت های جغرافیایی ای دیگر!
همه به ما میگویند عادت خواهیم کرد.
همه از ما میخواند که عادت کنیم.
مادر تارا 23 سال داشت اما چهره ای 35 ساله داشت. مادری با غیرت که هر روز با زندگی در جنگ است. دوازده سالگی ازدواج کرده و حالا روزها برای او چهار صبح آغاز می شود و مشغول پخت نان می شود و از این راه مخارج زندگی خود و دو بچه اش را به سختی تامین می کند. شوهرش؟ دو سال است معتاد شده خودش اینگونه میگوید: «تارا پدر دارد، اما انگار ندارد.»
در همه این مدت تارا ساکت است نگاه رو به پایینی دارد اما بالاخره می توانیم به سختی از او بخواهیم رنگ قاب عینکش را انتخاب کند. موهای تارا فرفری است من عاشقش شده ام مادرش می گوید تارا به او گفته می خواهد دکتر شود و برادرش پلیس. تا جایی که بتوانم مراقب تارا می مانم تا به چیزی که می خواهد برسد.
فکر میکنم تارا امروز از خوشحال ترین های زمین بود گرچه خیلی بروز نداد :)
* از همتون ممنونم بخاطر کمکی کردید.
* این هم عکس فاکتور عینک تارا که یک هفته دیگه آماده میشه:
پست های مرتبط:
رفقا، تارا به کمک ما نیاز داره
هزینه عینک تارا جمع شد، ممنون از همه شما رفقا
با دوستای هم دانشگاهیم به مرحله ای رسیدیم که هر لحظه انتظار داریم به هم دیگه دوست بودنمون رو ثابت کنیم کاش این روزا خیلی زود بگذرن و دیگه نبینمشون! این طرز از دوستی حال بهم زنه برام. اشتباه میکردم نباید خوشبین میبودم بهشون وقتی میدیدم جلوم پشت سر اونیکی دوستمون حرف میزدن، چطور با این آدم های پر توقع و غر زن سر میکردم و میکنم؟
قلبم گواهی می دهد که شادی های واقعی
به این سرزمین برمیگرند
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که دیگر نباشم.
- شاملو
